Knúsaðu hressleikann!

fönn... íslensk fönn...

Mér var litið fáeinum mínútum út um svalagluggann og viti menn, blasti við mér hvílík guðdómleg fegurð sem hefur ekki litið dagsins ljóss hér á suðvesturhorninu frá því í vor og hvílíkur sem söknuðurinn hefur verið! Það var ekki bara eitt snjókorn, ekki tvö.. heill snjóflöguher sem ráðist hefur á landið okkar með allri þeirri dýrð og gleði sem honum fylgir.

Ef það er eitthvað eitt, já og aðeins eitt sem ég ætti að velja sem gleður mig mest við fyrsta snjóinn, þá stendur ekki á svörum hér á þessum bænum, ónei!  Snjórinn, hér á Íslandi er að vanda mér eins og öðrum landsmönnum algerlega í opna skjöldu. Óvissan, verður snjór á morgun ? eða ekki ? eða verður ? eða ekki ? er svo gífurleg og hristir upp í hverdagleika okkar norðanlegu siðmenningar í skammdeginu til muna. Við búum við þessa trítilmögnuðu spennu frá degi til dags og aldrei að vita hvað kemur næst, hvort sem það verður eftir fimm sekúndur, mínútur, klukkustundir eða daga.. alltaf kemur snjórinn með snjókornahernum marserandi um kalt vetrarloftið.

Óhjákvæmilegur fylgifiskur þessa spennuleiks sem við leikum á degi hverjum, minnst fulla meðgöngu, eða 9 mánuði á ári hverju...  er hinn magnþrungni línudans á milli sumardekkjá og hálku. Það er nú bara adrenalínpési út af fyrir sig sem vert væri að borga sig inn á.  Hver kannast ekki við bíllinn taki mann á ókunnar og óvæntar slóðir í hálkunni þegar það hefur látið á sér standa að setja vetrarskóna á nýbónaðan bílinn.  Talandi um kærkomna afsökun til þess að mæta of seint í vinnuna og hlusta á ljúfu tónanna sem Rondo lætur flæða um útvarpsbylgjurnar í morgunsárið.. í þessar auka mínútur meðan maður bíður eftir svartklæddu mönnunum í bílunum með bláu ljósin..

Knúsið snjóinn!

Það er nú meira hvað að getur glatt hann Geira að fara í búð. Ég var að velta því fyrir mér við upphaf innsláttar á þessarri forláta færslu minni hvað það væru mörg gleðitilefni til frásagnar hér sem gerast í búðinni eða eitthvað henni tengt.

En þannig er nú bara lífið, það útdeilir gleð og hamingju til mann hvar sem er og hvenær sem er hvort sem er í kúamykju úti í fjósi, strætóskýli á Suðurgötunni eða lágvöruverðsverslunum landsins. Þannig var nú einmitt sama sagan í dag. Mikið afskaplega snertir það fallega hörpustrengi hjarta míns þegar ég stend í röð við kassa og næsti viðskiptavinur á undan mér er hávirt gamalmenni. Ég ber að sjálfsögðu eins og vera ber mikla virðingu fyrir fólki sem lifað hefur tímana tvenna og ljóma ég allur innra með mér þegar það tekur upp pyngjuna sína úr skjóðunni sinni og byrjar að telja túkallana og krónulingana. Unglingsdaman á kassanum skjagar upp úr sér níjundruðsextíogtværkrónur ... "alveg sjálfsagt" segir Herra Gammel mann  "ég held ég eigi það alveg upp á krónu" .. og byrjar að telja.. en, to, tre....  Þetta minnir mig á gamla daga, þar sem farsímarnir voru fjarlægur draumur, greiðslukort hlægjileg og tupperware var helsta söluvara heimahúsanna. Enginn vissi hvað Herbalife var og það kostaði 250 kall í bíó.  Ohh hvert skrjáf og kling í veski Herra Gammel mann yljar mér um hjartarætur og ég svíf um bleikar himinhæðir fallegra minninga...

Knúsið klink gamla fólksins!

Eins og áður hefur komið fram þá nenni ég ekki að taka þátt í þessarri kreppu og held mínu gleðistriki áfram ótrauður. Fer þangað sem mig langar til, geri það sem mig langar til og fæ mér það sem mig langar til. Kreppukrónur hvað?!

Nú um daginn fékk ég mér til að mynda Stöðvar 2 tilboðspakka allra landsmanna og bætti á mig hinum ýmsu erlendu rásum til að lýsa upp skammdegið heima í stofu.  Þessi dýrð sem svo margt annað tók upp á því að koma mér skemmtilega á óvart í gærkvöld. Allt í einu fór hljóðið að dragast aftur úr myndinni. Ógeðslega er gaman þegar svona gerist. Þetta er eins og að horfa á gamla og góða klassíska Jackie Chan mynd þar sem döbbið á mandarínsku snillinganna er algerlega hrein gargandi snilld!

Nú ég sat í sófanum heima og meðan Kompásinn birti upp líf mitt og liti þess þá gafst mér þess kostur á að ímynda mér að ég væri staddur hvar í veröldinni sem er þar sem döbbið rokkar, svo sem Frakklandi, Spáni, Þýskalandi. Allt eru þetta exótískir staðir sem ég gæti vel hugsað mér til að eyða mánudagssíðkvöldi um miðjan nóvember, og í gær flutti Stöð 2 mig hálfa leið í huganum.

Knúsið Kompásinn!

Það er með ólíkindum hvað það getur stundum farið í taugarnar á fólki þegar gemsar hringja við hinar ýmsu aðstæður. Sjálfur get ég ekki hamið mig af kæti þegar þessi litlu draumatæki taka gleði sína í þögninni og springa út í söng.
Ég var staddur á leiksýningu í gær þar sem slík ánægjustund átti sér stað. Í því sem leikendur á sviðinu brustu í grát af sorg, var kominn tími hjá einhverjum góðkunnum Nokiavini, Sony eða Motorola til þess að hrista upp í gleði gesta á ný með því að syngja og tralla fyrir þá með miklum gleðitónum.

Hversu sællegt og fínt það hlýtur að vera að lifa taumlausri tilveru eins og síminn sem kærir sig ekki um stund nér stað, hvort sem er í bíó, kennslustund í HÍ eða leikhúsi á Hverfisgötunni, ljóðalestur í samtökunum 78 eða Alþingisfundi. Dingdingdingaring!! Ég lifi í stanslausri öfund á þessum gleðiapparötum sem færa gleðina okkur til eyrna óháð stund né stað og fagna því þegar þau taka til tónanna í hvaða sal sem ég er staddur. Bananafónninn

Knúsum gemsana!

þessir þrír litlu stafir URL fela svo margt framandi í sér. Meðal annars má taka ensku þýðinguna og bera hana fram sem Universal Resource Locator. Jahá þar hafið þið það, tæknilegir örðugleikar hvað? Tæknigeiri mættur á svæðið! Nú ef það segir fólki fátt þá má einnig bera það fram á móðurmáli okkar eyjabúa en það skal skrifast "vefslóð"

Vefslóðir eru skemmtilegar í sjálfum sér. Þær færa fólk til framandi staða svo sem þessarrar forláta síðu minnar hér. Stundum er eftirsótt url frátekið. Mitt var það. En svo þegar dýrðardagurinn kemur, bjöllur hringja, fuglar syngja og viðkomandi áskrifandi segir upp áskriftinni sinni, þá getur hver sem er mætt á svæðið og eignað sér slóðina sem bíður frjáls eins og fuglinn fljúgandi. Ég gerði það. Þó eyjan okkar sé lítil, er hún ekki of lítil til þess að það komi fyrir að hinir og þessir einstaklingar samfélagsins beri sama nafn. Það er því óhjákvæmilegt að tveir aðilar með nafninu Valgeir geti vel hugsað sér að hreiðra um sig á vefsetrinu valgeir.blog.is. Þegar einn Valgeir segir sig frá skráningu, tekur næsti við. Skyldi ég fá leið myndi ég glaður (að vanda) varpa urlinu til næsta Gogga, það er gangur vefsins.

Knúsið urlið!